Ostrzeżenia
Typowa strona z ostrzeżeniami dotyczącymi dostępności i użyteczności.
Przykładowy tekst pochodzi z Wikipedia: Żubr europejski.
Żubr europejski – gatunek łożyskowca z rodziny wołowatych, rzędu parzystokopytnych (otwiera nowe okno). Żubr stanowi największy gatunek ssaka lądowego w Europie.
Żubry żyjące w stanie dzikim wyginęły w Anglii już w XII wieku, we Francji w końcu XIV wieku, w Niemczech w XVI wieku, a w Siedmiogrodzie w 1810 roku. W Małopolsce wyginęły w XVIII wieku. Pod koniec XVIII wieku żubry występowały już tylko na Kaukazie i w Puszczy Białowieskiej.
Sytuacja na ziemiach polskich zmieniła się na krótko w XIX wieku, gdy car Aleksander I Romanow objął żubry ochroną. Populacja stale się zwiększała i w roku 1857 w puszczy żyło już 1900 osobników. Jednak później liczba zwierząt zaczęła spadać i do czasu wybuchu I wojny światowej ich liczba spadła o połowę. Ostatecznym ciosem była sama wojna. Żubry zostały wybite przez wycofujące się wojska niemieckie, partyzantów rosyjskich i kłusowników. Ostatni wolno żyjący żubr nizinny został zabity w kwietniu 1919 lub, według innych źródeł, 9 lutego 1921 przez Bartłomieja Szpakowicza z Białowieży.
Powiadomienie
Jest to przykładowy komponent Powiadomienia używany do przyciągnięcia czyjejś uwagi. Powinien być używany tylko do naprawdę ważnych ogłoszeń.Taksonomia
ŻUBR ZOSTAŁ OPISANY NAUKOWO PRZEZ KAROLA LINNEUSZA jako Bos bonasus. Od XIX wieku klasyfikowany jest w rodzaju Bison razem z północnoamerykańskim bizonem (Bison bison). Wyróżnia się podgatunki:
- żubr nizinny – przed I wojną światową zamieszkiwał w stanie dzikim jedynie Puszczę Białowieską. W wyniku działań wojennych i kłusownictwa do 1920 nie dotrwał żaden osobnik tej populacji. Odtworzono ją dzięki osobnikom trzymanym w niewoli.
- żubr kaukaski (górski) – mniejszy od żubra nizinnego. Zamieszkiwał niegdyś Kaukaz. Na górze Alous zostały zabite ostatnie trzy sztuki w 1927 roku.
- żubr karpacki[3] (węgierski) – żył na terenie południowych Karpat i Siedmiogrodu. Wymarł około 1790 lub w 1762 roku. Istnienie tego podgatunku nie jest jednak pewne, ponieważ został on opisany na podstawie fragmentu mózgoczaszki jednego dorosłego samca.
Żubr Bos bonasus jest jedynym gatunkiem ze swojego rodzaju zasiedlającym Europę w okresie holocenu. We wcześniejszych okresach, począwszy od wczesnego plejstocenu, na tym terenie pojawiały się wymarłe obecnie formy, uznawane za odrębne gatunki, m.in.:
- Bos priscus,
- Bos schoetensacki
- Bos voigtstedtensis i
- Bos tamanensis.
Przynajmniej część z nich należała do linii rozwojowej, z której wyłonił się dzisiejszy Bos bonasus. Początkowo uważano, że jego bezpośrednim poprzednikiem był niewielki leśny gatunek Bos schoetensacki, możliwe jednak, że gatunek powstał na skutek karłowacenia zasiedlającego zimne stepy żubra pierwotnego Bos priscus.
Posłuchajcie o największym ssaku lądowym Europy, królu puszczy - żubrze. Jak wygląda jego życie? Ile gatunków roślin mu smakuje? Jakiej potrzebuje przestrzeni? Jak bardzo jego istnienie jest uzależnione od pomocy człowieka i jakie problemy napotkał w przeszłości?
Żubr to flagowy gatunek polskiej fauny, symbol czynnej ochrony przyrody. Uratowany niemal sto lat temu od niechybnej zagłady dzięki współpracy polskich naukowców, leśników, weterynarzy i myśliwych, wciąż potrzebuje pomocy człowieka.
Więcej o kompleksowym projekcie ochrony żubra, realizowanym przez @Lasy Państwowe @Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i @Białowieski Park Narodowy przy współpracy ze Stowarzyszeniem Miłośników Żubrów na stronie znajdziesz na stronie www.wisent.org i stronie Żubry online
Pożywienie
Żubry zjadają wiele gatunków roślin. Podstawę diety stanowią rośliny zielne i trawy (70–90% całości pokarmu), znajdowane na dnie lasu i na zrębach oraz na łąkach i polach uprawnych w jego pobliżu. W diecie żubrów dominują generalnie rośliny typowe dla łąk podmokłych oraz polan, zaś pędy drzew i krzewów są raczej rzadsze. Przystosowaniem do diety złożonej z flory łąkowej są szeroki pysk oraz zęby o wysokich koronach, które są przystosowanych do ciągłego ścierania przez krzemionkę zawartą w trawach.
Dorosły żubr zjada od 40 do 60 kg paszy na dobę. Żerowanie zajmuje mu 50–80% czasu od wschodu do zachodu Słońca
Populacja w Polsce
W 2013 liczba zwierząt w Polsce wynosiła około 1400 sztuk, z czego 270 mieszkających od 1963 w Bieszczadach to żubry białowiesko-kaukaskie (nieudana ich introdukcja miała też miejsce w Gorcach), reszta to żubry białowiesko-nizinne.
Prawie połowa polskiej wolnej populacji skupiona jest w Puszczy Białowieskiej, ponadto dzikie żubry w Polsce spotkać można w Bieszczadach, Puszczy Knyszyńskiej, Puszczy Boreckiej, w rejonie Mirosławca, Drawska Pomorskiego oraz Człopy w województwie zachodniopomorskim, a także w okolicy Trzcianki w województwie wielkopolskim. Na połowę 2021 roku planowane jest wsiedlenie żubrów w Lasach Janowskich na Lubelszczyźnie.
Wygląd
Głowa żubra jest stosunkowo duża i ciężka o szerokim i wypukłym czole, oczy małe, krótkie rogi skierowane do góry i zagięte do środka. Szyja żubra jest gruba, krótka z wyraźnym podgardlem. Przód tułowia wygląda na bardzo potężny na skutek silnie rozwiniętego kłębu i porastającej go kasztanowo-brunatnej sierści, która w zimie jest ciemniejsza niż latem. Sierść w dolnej części głowy, przodu i szyi jest długa, na głowie, karku i kłębie występuje grzywa złożona z włosów ościstych.
Masa ciała samców wynosi średnio 700 kg, minimalnie 440 kg, a maksymalnie 920 kg, wysokość w kłębie ma średnio 172 cm, a maksymalnie 188 cm. Masa ciała samic wynosi średnio 420–460 kg, minimalnie 320 kg, a maksymalnie 640 kg, wysokość w kłębie ma średnio 152 cm.
Ponadto cechą charakterystyczną byków jest znaczna dysproporcja między przednią a tylną częścią ciała. Przód mają szeroki, masywny, z wyraźnym garbem, porośnięty długą, kudłatą grzywą, tył zaś stosunkowo mały i pokryty krótką sierścią.